#1
"Mam, ik heb er echt heel erg zin in, eindelijk ben ik van die stomme school af," zeg ik. Huppelend loop ik de bus uit, hand in hand met mijn moeder. "Hierin lieverd," zegt mijn moeder. We slaan een oprijlaan in. "Wooow!". Verbaasd blijf ik stilstaan. Hoe moet ik hier ooit de weg in vinden? Voor me doemt een enorm kasteel op, in de mist ziet het er bijna magisch uit. "Kom, zullen we verder gaan? Anders komen we nog te laat en dat wil je vast niet op je eerste schooldag of wel?," zegt mijn moeder lachend. "Nee, kom op mam, rennen!". Lachend sleur ik mijn moeder mee.
Als ik een half uur later een klaslokaal binnenkom, kijken allemaal lachende kinderen me aan. Eigenlijk voel ik me al meteen thuis hier, door de gezellige sfeer die hier is. Ik mag even vijf minuutjes kijken hoe het hier gaat. Daarna is het pauze. Meteen komt een meisje naar me toe. Ze heeft bolle wangen, ik had haar net ook al gezien, ze zit hier een klas lager dan ik. Ik kom in Primary 2 te zitten, maar zij zit nog in Primary 1. "Hallo," zegt ze verlegen in het Engels. "Hoe heet je?" Ik lachte naar haar. "Luna, jij?". Gek, ik voelde me hier zo veel meer op me gemak dan op mijn vorige school. Ik kon hier gewoon mezelf zijn! "Hanne" antwoord het meisje, verbaasd van mijn directe antwoord. "Wil je met de bal spelen?" vraagt ze. Ik knik. "Kom!" Het is een heel leuk spelletje, eigenlijk moet je de bal vasthouden, dan moeten de andere tot vijf in hun hoofd tellen en dan wijzen naar iemand. Naar diegene wordt de bal dan gegooid. Daarna doet diegene weer het zelfde.
Als de pauze om is, wordt er getrakteerd. Een meisje dat Sofia heet is jarig en ze komt uit Zweden. Haar moeder heeft een chocolade cake gebakken. Nou, zo lekker heb ik nog nooit geproefd!
Dit is het begin. #2 zal over het vervolg hiervan gaan. Daarna spoelen nog wat verder in de tijd. Daar begint het verhaal pas....
Als ik een half uur later een klaslokaal binnenkom, kijken allemaal lachende kinderen me aan. Eigenlijk voel ik me al meteen thuis hier, door de gezellige sfeer die hier is. Ik mag even vijf minuutjes kijken hoe het hier gaat. Daarna is het pauze. Meteen komt een meisje naar me toe. Ze heeft bolle wangen, ik had haar net ook al gezien, ze zit hier een klas lager dan ik. Ik kom in Primary 2 te zitten, maar zij zit nog in Primary 1. "Hallo," zegt ze verlegen in het Engels. "Hoe heet je?" Ik lachte naar haar. "Luna, jij?". Gek, ik voelde me hier zo veel meer op me gemak dan op mijn vorige school. Ik kon hier gewoon mezelf zijn! "Hanne" antwoord het meisje, verbaasd van mijn directe antwoord. "Wil je met de bal spelen?" vraagt ze. Ik knik. "Kom!" Het is een heel leuk spelletje, eigenlijk moet je de bal vasthouden, dan moeten de andere tot vijf in hun hoofd tellen en dan wijzen naar iemand. Naar diegene wordt de bal dan gegooid. Daarna doet diegene weer het zelfde.
Als de pauze om is, wordt er getrakteerd. Een meisje dat Sofia heet is jarig en ze komt uit Zweden. Haar moeder heeft een chocolade cake gebakken. Nou, zo lekker heb ik nog nooit geproefd!
Dit is het begin. #2 zal over het vervolg hiervan gaan. Daarna spoelen nog wat verder in de tijd. Daar begint het verhaal pas....
#2
Dit is wat er in de tussentijd gebeurde:
- Hanne werd mijn beste vriendin
- Dominique kwam erbij, wij drieën werden hele goeie vriendinnen
- Hanne ging weg
- Ik ging naar een andere school, maar die was toch niet beter, dus ik ging weer terug naar de internationale school
- Miriam en Amanda kwamen erbij en uiteindelijk werden wij vieren het 'meidengroepje': Dominique & ik + Amanda & Miriam
- Hanne werd mijn beste vriendin
- Dominique kwam erbij, wij drieën werden hele goeie vriendinnen
- Hanne ging weg
- Ik ging naar een andere school, maar die was toch niet beter, dus ik ging weer terug naar de internationale school
- Miriam en Amanda kwamen erbij en uiteindelijk werden wij vieren het 'meidengroepje': Dominique & ik + Amanda & Miriam
#3
'Jolieke kom, we gaan op het grasveld zitten. In de speeltuin is het zo saai!'. Ik weet niet wat het is, maar Dominique is de afgelopen tijd wel heel erg bazig geworden. Ze commandeert me, terwijl ik eigenlijk de speeltuin nog best wel leuk vind... 'Okeee...,' zucht ik.
We lopen naar get grasveld. Daar zitten Miriam en Amanda ook al.
'Weet je, eigenlijk vind ik dat Hanne helemaal niet mooi kan zingen,' zegt Amanda. Wat?! Gaan we nu zitten roddelen over Hanne?! Ze kan hartstikke mooi zingen!
'Waarom zei je dat dan niet toen ze er nog was?' vraag ik aan Amanda. Bam, die was raak zag ik aan haar gezicht. 'Dat doe je toch niet! Dan vind ze me gelijk niet meer aardig!' antwoord ze. Ik zucht. 'Toch vind ik het stom.'
Dominique kijkt me aan. 'Luna, begrijp het nou eens, ze is weg! Ze komt niet meer terug en waarschijnlijk ga je haar ook nooit zien... En ik weet dat het lastig is, maar om nou de hele tijd chagrijnig te doen als wij er zijn, daar worden wij ook niet blijer van en jijzelf ook niet.' Ik weet dat ze gelijk heeft, behalve dan dat ik haar nooit meer zal zien. Daar besluit ik nog wél even tegen in te gaan. 'Ik ga naar haar toe over een jaar hoor, met de zomervakantie! Dat hebben mijn ouders ook al gezegd. Ja, ik weet het ik doe nu weer 'chagrijnig' maar dit is het laatste wat we zeggen goed? Punt uit nu.'
Miriam heeft al die tijd niks gezegd. Eigenlijk is zij nog het leukste van het stel. Ze is wel altijd heel erg stil en durft nooit haar mening te uiten, in tegenstelling tot Amanda, Dominique en ik. We hebben best vaak een meningverschil en meestal wordt dat een discussie, soms een ruzie...
Ik grijp naar het dolfijnen hangertje om mijn nek. Die heb ik van Hanne gekregen. Hanne was altijd zo lief! Ik mis haar nog steeds. Ik draag altijd het kettinkje met dolfijnen en een hangertje met 'friends'. Ik heb het kettinkje gekregen net voordat ze weg ging. Ze had het in 14 lagen verpakt, met op elke laag een mooie zin. Elke dag mocht ik een laag eraf halen, tot ik het pakketje met de ketting vond. Die dag kwam ze aan bij haar huis on Noorwegen.
Maar goed, daar zitten we dan. Roddelend over Hanne en hier heb ik dus écht geen zin in. Ik sta op en loop weg. Achter me hoor ik Dominique en Amanda nog roepen, maar ik loop door. Verderop, ongeveer 10 meter van de speeltuin verwijdert ga ik zitten om even tot mezelf te komen.
Soms denk ik, ik hoef geen vriendinnen meer te zijn met die meiden, maar aan de andere kant heb ik dan ook helemaal niemand. Opeens hoor ik voetstappen naast me en ik kijk op. 'Hé, wat doe jij hier zo alleen?' vraagt Bastiaan, die naast mij is komen zitten. Hij heeft een voetbal onder zijn arm.
Hij zit bij mij in de klas en is de knapste jongen van de klas (vind ik ;)). In get begin van het schooljaar betwijfelde ik of ik gevoelens voor hem had, maar ik kwam erachter dar ik alleen gevoelens had voor zijn uiterlijk.
'Ik zit hier gewoon even lekker, we hadden net een beetje een ruzie,' antwoord ik. 'Oh,' mompelt hij. 'Nou, dan ga ik maar weer terug,' zegt hij, om kijkend naar de rest van de jongens die ongeduldig op hun voetbal staan te wachten.
Op dat moment roept de lerares dat de pauze voorbij is, en alle leerlingen stromen naar de brug om daar vervolgens in drie rije te gaan staan. 'Hij vind je leuk!' hoor ik de drie stemmen van mijn vriendinnen.
'Ssst, niet zo hard! En trouwens, ik heb geen gevoelens voor hem,' antwoord ik, omdraaiend naar mijn vriendinnen. 'Luna, kom op, geef hem een kans!' Typisch Dominique om dan nèt iets te ver te gaan. 'Dat doe ik toch ook!' antwoord ik, een beetje onzeker. Aaargh, waarom wordt ik altijd onzeker in dit soort situaties! Ik wordt er gek van! Dominique zegt niks meer, blijkbaar was dat het einde van ons gesprek...
We lopen naar get grasveld. Daar zitten Miriam en Amanda ook al.
'Weet je, eigenlijk vind ik dat Hanne helemaal niet mooi kan zingen,' zegt Amanda. Wat?! Gaan we nu zitten roddelen over Hanne?! Ze kan hartstikke mooi zingen!
'Waarom zei je dat dan niet toen ze er nog was?' vraag ik aan Amanda. Bam, die was raak zag ik aan haar gezicht. 'Dat doe je toch niet! Dan vind ze me gelijk niet meer aardig!' antwoord ze. Ik zucht. 'Toch vind ik het stom.'
Dominique kijkt me aan. 'Luna, begrijp het nou eens, ze is weg! Ze komt niet meer terug en waarschijnlijk ga je haar ook nooit zien... En ik weet dat het lastig is, maar om nou de hele tijd chagrijnig te doen als wij er zijn, daar worden wij ook niet blijer van en jijzelf ook niet.' Ik weet dat ze gelijk heeft, behalve dan dat ik haar nooit meer zal zien. Daar besluit ik nog wél even tegen in te gaan. 'Ik ga naar haar toe over een jaar hoor, met de zomervakantie! Dat hebben mijn ouders ook al gezegd. Ja, ik weet het ik doe nu weer 'chagrijnig' maar dit is het laatste wat we zeggen goed? Punt uit nu.'
Miriam heeft al die tijd niks gezegd. Eigenlijk is zij nog het leukste van het stel. Ze is wel altijd heel erg stil en durft nooit haar mening te uiten, in tegenstelling tot Amanda, Dominique en ik. We hebben best vaak een meningverschil en meestal wordt dat een discussie, soms een ruzie...
Ik grijp naar het dolfijnen hangertje om mijn nek. Die heb ik van Hanne gekregen. Hanne was altijd zo lief! Ik mis haar nog steeds. Ik draag altijd het kettinkje met dolfijnen en een hangertje met 'friends'. Ik heb het kettinkje gekregen net voordat ze weg ging. Ze had het in 14 lagen verpakt, met op elke laag een mooie zin. Elke dag mocht ik een laag eraf halen, tot ik het pakketje met de ketting vond. Die dag kwam ze aan bij haar huis on Noorwegen.
Maar goed, daar zitten we dan. Roddelend over Hanne en hier heb ik dus écht geen zin in. Ik sta op en loop weg. Achter me hoor ik Dominique en Amanda nog roepen, maar ik loop door. Verderop, ongeveer 10 meter van de speeltuin verwijdert ga ik zitten om even tot mezelf te komen.
Soms denk ik, ik hoef geen vriendinnen meer te zijn met die meiden, maar aan de andere kant heb ik dan ook helemaal niemand. Opeens hoor ik voetstappen naast me en ik kijk op. 'Hé, wat doe jij hier zo alleen?' vraagt Bastiaan, die naast mij is komen zitten. Hij heeft een voetbal onder zijn arm.
Hij zit bij mij in de klas en is de knapste jongen van de klas (vind ik ;)). In get begin van het schooljaar betwijfelde ik of ik gevoelens voor hem had, maar ik kwam erachter dar ik alleen gevoelens had voor zijn uiterlijk.
'Ik zit hier gewoon even lekker, we hadden net een beetje een ruzie,' antwoord ik. 'Oh,' mompelt hij. 'Nou, dan ga ik maar weer terug,' zegt hij, om kijkend naar de rest van de jongens die ongeduldig op hun voetbal staan te wachten.
Op dat moment roept de lerares dat de pauze voorbij is, en alle leerlingen stromen naar de brug om daar vervolgens in drie rije te gaan staan. 'Hij vind je leuk!' hoor ik de drie stemmen van mijn vriendinnen.
'Ssst, niet zo hard! En trouwens, ik heb geen gevoelens voor hem,' antwoord ik, omdraaiend naar mijn vriendinnen. 'Luna, kom op, geef hem een kans!' Typisch Dominique om dan nèt iets te ver te gaan. 'Dat doe ik toch ook!' antwoord ik, een beetje onzeker. Aaargh, waarom wordt ik altijd onzeker in dit soort situaties! Ik wordt er gek van! Dominique zegt niks meer, blijkbaar was dat het einde van ons gesprek...