Deel 1
Hoi,
Ik ben Jessica. Vandaag ging ik voor het eerst naar de middelbare school. Dat was best cool. Jes, wacht, stop! Daar ga je weer! Aargh, niet weer die stem in mijn hoofd! Ok, ik zal eerlijk zijn. Het klopt wel… Ik was aan het liegen. Eigenlijk ging het zo:
Ik kwam aan op school in mijn versleten kleren en iedereen keek me raar aan. Meteen kreeg ik naar m’n hoofd geslingerd: ‘Hé, jij daar! Heb je niet genoeg geld om normale kleren te kopen of zo!’.
Er werd gelachen en ik schaamde me kapot.
Eenmaal in de klas ging het getreiter door en ik kreeg telkens van de zelfde soort opmerkingen naar m’n hoofd geslingerd. Ik was erg opgelucht toen de bel ging, en ben meteen naar huis gerend. Ik moest rennen/lopen want mijn ouders hebben niet genoeg geld om een fiets te kopen voor me.
Ik ben Jessica. Vandaag ging ik voor het eerst naar de middelbare school. Dat was best cool. Jes, wacht, stop! Daar ga je weer! Aargh, niet weer die stem in mijn hoofd! Ok, ik zal eerlijk zijn. Het klopt wel… Ik was aan het liegen. Eigenlijk ging het zo:
Ik kwam aan op school in mijn versleten kleren en iedereen keek me raar aan. Meteen kreeg ik naar m’n hoofd geslingerd: ‘Hé, jij daar! Heb je niet genoeg geld om normale kleren te kopen of zo!’.
Er werd gelachen en ik schaamde me kapot.
Eenmaal in de klas ging het getreiter door en ik kreeg telkens van de zelfde soort opmerkingen naar m’n hoofd geslingerd. Ik was erg opgelucht toen de bel ging, en ben meteen naar huis gerend. Ik moest rennen/lopen want mijn ouders hebben niet genoeg geld om een fiets te kopen voor me.
Deel 2
Als ik thuis kom, zie ik mijn moeder en vader aan tafel zitten. Ze kijken allebei heel erg treurig. Ze vergeten zelfs te vragen hoe mijn eerste dag op school was!
Als ik vraag wat er is zegt mijn moeder, ‘Dat vertellen we je wel een andere keer, Jes’. Ik word er best verdrietig van. Wat is er aan de hand?! Wat verbergen ze voor me?? Mijn moeder vraagt aan mij of ik even patat wil halen bij de snackbar om de hoek, want ze heeft geen zin om te gaan koken. Ik snap nog steeds niet wat er aan de hand is!
Als ik thuis kom, zitten mijn ouders nog steeds aan de keukentafel.
Ik hou het niet meer, en roep uit, ‘WAT IS ER NOU AAN DE HAND? Mijn ouders kijken me zielig aan maar zeggen niets. Ik ben er helemaal klaar mee en som op: ‘a. Ik kom thuis en jullie reageren niet en vragen niet eens hoe het op school was! b. Mama wil niet koken en ik zie heus ook wel dat er iets is en dan wil ik dat weten!’. Ik ben hartstikke boos en plof neer op de bank. Ik hoor mijn vader en moeder in de keuken zachtjes praten. De deur gaat open en ze komen naast me zitten op de bank, allebei aan een kant. Mijn vader begint:
‘Toen jij een klein meisje was, waren jouw moeder en ik heel erg blij met jou. Er zat alleen een ding in de weg: geld. Altijd hadden wij niet genoeg geld om de extra dingen te doen, zoals uitgaan of naar een pretpark en soms hadden we niet eens genoeg geld om kleren te kopen voor ons allemaal. Als we niet genoeg geld hadden om kleren voor ons allemaal te kopen, dan kochten we genoeg kleren voor jou, en niks voor onszelf omdat we anders helemaal geen geld overhielden.
Op een dag kregen we een stuk of twintig rekeningen tegelijk binnen. Het was verschrikkelijk, zo veel geld hadden we echt niet!’
Mijn vader is even stil en gaat daarna door.
‘Het zit eigenlijk zo…’
Als ik vraag wat er is zegt mijn moeder, ‘Dat vertellen we je wel een andere keer, Jes’. Ik word er best verdrietig van. Wat is er aan de hand?! Wat verbergen ze voor me?? Mijn moeder vraagt aan mij of ik even patat wil halen bij de snackbar om de hoek, want ze heeft geen zin om te gaan koken. Ik snap nog steeds niet wat er aan de hand is!
Als ik thuis kom, zitten mijn ouders nog steeds aan de keukentafel.
Ik hou het niet meer, en roep uit, ‘WAT IS ER NOU AAN DE HAND? Mijn ouders kijken me zielig aan maar zeggen niets. Ik ben er helemaal klaar mee en som op: ‘a. Ik kom thuis en jullie reageren niet en vragen niet eens hoe het op school was! b. Mama wil niet koken en ik zie heus ook wel dat er iets is en dan wil ik dat weten!’. Ik ben hartstikke boos en plof neer op de bank. Ik hoor mijn vader en moeder in de keuken zachtjes praten. De deur gaat open en ze komen naast me zitten op de bank, allebei aan een kant. Mijn vader begint:
‘Toen jij een klein meisje was, waren jouw moeder en ik heel erg blij met jou. Er zat alleen een ding in de weg: geld. Altijd hadden wij niet genoeg geld om de extra dingen te doen, zoals uitgaan of naar een pretpark en soms hadden we niet eens genoeg geld om kleren te kopen voor ons allemaal. Als we niet genoeg geld hadden om kleren voor ons allemaal te kopen, dan kochten we genoeg kleren voor jou, en niks voor onszelf omdat we anders helemaal geen geld overhielden.
Op een dag kregen we een stuk of twintig rekeningen tegelijk binnen. Het was verschrikkelijk, zo veel geld hadden we echt niet!’
Mijn vader is even stil en gaat daarna door.
‘Het zit eigenlijk zo…’
Deel 3
-Mijn vader heeft al een deel uitgelegd van het verhaal, en de rest komt nu…-
‘Het zit eigenlijk zo. Ik zal het maar direct zeggen. We moeten het huis uit.’
Van alles flitst door mijn hoofd: Wat?! Het huis uit? Dat kan toch niet?!
‘Hoezo dat nou weer?’, flap ik eruit. ‘Tja, we hebben zo veel rekeningen niet betaald…’verteld mijn vader. ‘We hebben zo veel geprobeerd!’, barst mijn moeder uit. ‘Rustig maar, lieverd’, zegt mijn vader en ik weet niet of hij het nou voor mijn moeder of voor mijn bedoeld (Ik denk dan voor ons allebei).
’Mijn vader legt uit: ‘Als je een rekening niet betaalt, krijg je eerst aanmaningen van de schuldeiser. We hebben geprobeerd contact met hen op te nemen, en vertellen dat we echt geen geld hadden, maar ze zeiden dat we het toch gewoon moesten betalen. Er werd een incassobureau ingeschakeld, omdat we ‘niet reageerde’. Er kwam een deurwaarder langs, vanochtend, toen jij op school zat. En nu moeten we ons huis uit.’
Ik weet niet precies wat dat allemaal betekent, maar ik denk dat ik het wel ongeveer snap.
Mijn moeder barst in huilen uit en zegt: ‘Zeg die zin niet meer! Ik kan er gewoon niet tegen!’
Ik voel me verslagen. Ik heb eigenlijk gewoon geen woorden voor mijn gevoelens. Wat moeten we nu?
‘Het zit eigenlijk zo. Ik zal het maar direct zeggen. We moeten het huis uit.’
Van alles flitst door mijn hoofd: Wat?! Het huis uit? Dat kan toch niet?!
‘Hoezo dat nou weer?’, flap ik eruit. ‘Tja, we hebben zo veel rekeningen niet betaald…’verteld mijn vader. ‘We hebben zo veel geprobeerd!’, barst mijn moeder uit. ‘Rustig maar, lieverd’, zegt mijn vader en ik weet niet of hij het nou voor mijn moeder of voor mijn bedoeld (Ik denk dan voor ons allebei).
’Mijn vader legt uit: ‘Als je een rekening niet betaalt, krijg je eerst aanmaningen van de schuldeiser. We hebben geprobeerd contact met hen op te nemen, en vertellen dat we echt geen geld hadden, maar ze zeiden dat we het toch gewoon moesten betalen. Er werd een incassobureau ingeschakeld, omdat we ‘niet reageerde’. Er kwam een deurwaarder langs, vanochtend, toen jij op school zat. En nu moeten we ons huis uit.’
Ik weet niet precies wat dat allemaal betekent, maar ik denk dat ik het wel ongeveer snap.
Mijn moeder barst in huilen uit en zegt: ‘Zeg die zin niet meer! Ik kan er gewoon niet tegen!’
Ik voel me verslagen. Ik heb eigenlijk gewoon geen woorden voor mijn gevoelens. Wat moeten we nu?
Deel 4
Ik heb geen idee wat ik moet doen. Ik denk na. Mijn moeder roept me, want ik moet naar bed, maar als ik eenmaal in bed lig kan ik niet slapen, want ik blijf maar denken en denken.
Als ik de volgende ochtend op school aankom, loopt Melissa me tegemoet. Ze zegt niks, maar ze blijft naast me lopen. ‘Waarom loop je naast me, en pest je me niet, zoals de andere kinderen?,’ vraag ik. Ze antwoord eerst niet, maar na een tijdje zegt ze: ‘Toen ik jou voor het eerst zag, had ik een goed gevoel bij jou. Je keek niet raar naar mij, of pestte me, net zoals de andere kinderen. Ik zou graag jou vriendin willen zijn.’
Ik denk een tijdje na en zeg dan: ‘Maar hoe kan ik weten dat jij te vertrouwen bent?’
‘Ik zal je mijn grootste geheim vertellen. Ik hoop dat je me dan vertrouwt,’ zegt ze.
‘Ok,’ antwoord ik.
Ze begint. ‘Toen ik twee was, zijn mijn ouders gescheiden. Ik heb er niks van mee gekregen en ik bleef bij mijn moeder wonen. Op een dag, toen ik zeven was, kwam ik terug van school. Mijn moeder haalde me toen al niet meer op. Ik kon niet bij de bel, dus liep achterom, de keuken in.’ Ze aarzelt even, maar gaat dan weer verder. ‘Daar lag ze, mijn moeder. Dood.’
‘Nee!’ roep ik. ‘Wat erg!’ Ik aarzel nu ook, maar leg toch mijn arm om haar schouders, die beginnen te schokken.
‘Kijk, daar zitten de twee lelijkaards!’ roept een van de jongens uit onze klas.
Ik sta op en loop naar hem toe. ‘Hou je bek of ik doe je wat,’ sis ik hem toe. De jongen schrikt, maar hersteld zich en loopt terug naar zijn vrienden.
Ik ga weer bij Melissa zitten. ‘Wat gebeurde er toen?’ vraag ik. Ik moest bij mijn vader wonen, en daar woon ik nog steeds. Ik heb hem eigenlijk daarvoor nog nooit gekend, dus dat was best moeilijk. En ondertussen heeft hij ook nog een vrouw…’ Ze kijkt heel erg boos en ik schrik. ‘Is ze niet aardig?’ vraag ik. ‘Niet aardig, niet aardig?! Dat is wel heel zacht uitgedrukt! Het is een verschrikkelijk wijf! Ik mag haar niet eens bij haar voornaam noemen!!’ Ze ziet mijn verschrikte gezicht en mompelt: ‘Sorry voor mijn uitval, maar ze is zo verschrikkelijk!’
‘Hoe moet je haar dan noemen?’ vraag ik. ‘Mevrouw van Dijk,’ antwoord ze, met weer die boze blik op haar gezicht. ‘O, ik haat het om die naam te zeggen!’
‘Rustig maar,’ zeg ik. ‘Volgens mij vertrouw je mij echt, en ik wil supergraag je vriendin zijn!’
‘O, daar ben ik zo blij mee!,’ roept ze en ze geeft me een knuffel. Ik weet niet zeker of ik haar wel ga vertellen over mijn geheim… Misschien later, want we gaan zo naar haar huis toe.
Als ik de volgende ochtend op school aankom, loopt Melissa me tegemoet. Ze zegt niks, maar ze blijft naast me lopen. ‘Waarom loop je naast me, en pest je me niet, zoals de andere kinderen?,’ vraag ik. Ze antwoord eerst niet, maar na een tijdje zegt ze: ‘Toen ik jou voor het eerst zag, had ik een goed gevoel bij jou. Je keek niet raar naar mij, of pestte me, net zoals de andere kinderen. Ik zou graag jou vriendin willen zijn.’
Ik denk een tijdje na en zeg dan: ‘Maar hoe kan ik weten dat jij te vertrouwen bent?’
‘Ik zal je mijn grootste geheim vertellen. Ik hoop dat je me dan vertrouwt,’ zegt ze.
‘Ok,’ antwoord ik.
Ze begint. ‘Toen ik twee was, zijn mijn ouders gescheiden. Ik heb er niks van mee gekregen en ik bleef bij mijn moeder wonen. Op een dag, toen ik zeven was, kwam ik terug van school. Mijn moeder haalde me toen al niet meer op. Ik kon niet bij de bel, dus liep achterom, de keuken in.’ Ze aarzelt even, maar gaat dan weer verder. ‘Daar lag ze, mijn moeder. Dood.’
‘Nee!’ roep ik. ‘Wat erg!’ Ik aarzel nu ook, maar leg toch mijn arm om haar schouders, die beginnen te schokken.
‘Kijk, daar zitten de twee lelijkaards!’ roept een van de jongens uit onze klas.
Ik sta op en loop naar hem toe. ‘Hou je bek of ik doe je wat,’ sis ik hem toe. De jongen schrikt, maar hersteld zich en loopt terug naar zijn vrienden.
Ik ga weer bij Melissa zitten. ‘Wat gebeurde er toen?’ vraag ik. Ik moest bij mijn vader wonen, en daar woon ik nog steeds. Ik heb hem eigenlijk daarvoor nog nooit gekend, dus dat was best moeilijk. En ondertussen heeft hij ook nog een vrouw…’ Ze kijkt heel erg boos en ik schrik. ‘Is ze niet aardig?’ vraag ik. ‘Niet aardig, niet aardig?! Dat is wel heel zacht uitgedrukt! Het is een verschrikkelijk wijf! Ik mag haar niet eens bij haar voornaam noemen!!’ Ze ziet mijn verschrikte gezicht en mompelt: ‘Sorry voor mijn uitval, maar ze is zo verschrikkelijk!’
‘Hoe moet je haar dan noemen?’ vraag ik. ‘Mevrouw van Dijk,’ antwoord ze, met weer die boze blik op haar gezicht. ‘O, ik haat het om die naam te zeggen!’
‘Rustig maar,’ zeg ik. ‘Volgens mij vertrouw je mij echt, en ik wil supergraag je vriendin zijn!’
‘O, daar ben ik zo blij mee!,’ roept ze en ze geeft me een knuffel. Ik weet niet zeker of ik haar wel ga vertellen over mijn geheim… Misschien later, want we gaan zo naar haar huis toe.
Deel 5
Ik ben bij Melissa thuis. Het is een kil huis, maar Melissa's kamer zelf is heel erg gezellig. Ze houd heel erg van kleuren, en dat is ook heel erg te zien in haar kamer! Niks is zwart, of wit. Zelfs de muren van haar kamer hebben ieder een andere kleur! Het is ook een hele grote kamer. Mijn kamer past maar twee keer een bezemkast in, zo klein is die! Ik denk dat er in haar kamer wel zeven keer een bezemkast in kan!
Ik weet niet of ik het aan haar ga vertellen. Want telkens als ik iemand vertrouw gaat het mis. maar bij haar voel ik me anders. Ik denk dat zij echt mijn eerste beste vriendin is, en ook de eerste vriendin, en de enige ook nog!
Ik ga het haar vertellen. Nu.
'Melissa...,' begin ik. 'Ja,' zegt ze. 'Ik moet je wat vertellen...' 'Ok,' is haar antwoord. 'Nou...'
'Zeg het maar,' moedigt ze me aan. 'We moeten het huis uit,' flap ik eruit. 'En we zijn arm, en daarom heb ik van die rare kleren. En, en...'. Mijn schouders beginnen te schokken. Melissa slaat haar armen om me heen. Ik hou het niet meer en laat me helemaal uithuilen. Alles laat ik eruit. Al het verdriet, alle woede en andere gevoelens.
Ik weet niet of ik het aan haar ga vertellen. Want telkens als ik iemand vertrouw gaat het mis. maar bij haar voel ik me anders. Ik denk dat zij echt mijn eerste beste vriendin is, en ook de eerste vriendin, en de enige ook nog!
Ik ga het haar vertellen. Nu.
'Melissa...,' begin ik. 'Ja,' zegt ze. 'Ik moet je wat vertellen...' 'Ok,' is haar antwoord. 'Nou...'
'Zeg het maar,' moedigt ze me aan. 'We moeten het huis uit,' flap ik eruit. 'En we zijn arm, en daarom heb ik van die rare kleren. En, en...'. Mijn schouders beginnen te schokken. Melissa slaat haar armen om me heen. Ik hou het niet meer en laat me helemaal uithuilen. Alles laat ik eruit. Al het verdriet, alle woede en andere gevoelens.
Deel 6
Het voelt goed om uit te huilen. Als ik uitgehuild ben, vertel ik het hele verhaal aan Melissa, wat nog een stukje oplucht. 'O, ik voel me zo fijn,' zucht ik. Melissa knikt. 'Ik begrijp je gevoelens,' zegt ze. 'Huh? Hoezo?'. Ik denk even na. 'Heb jij ook zoiets meegemaakt?' vraag ik. 'Ja,' antwoord ze. Allebei zijn we even stil. 'Je hoeft het niet te zeggen hoor,' zeg ik tegen haar. 'Ik vond het ook moeilijk om te zeggen, net.'
'Mijn moeder was ook arm. O, wacht, want jullie zijn toch ook arm?'
'Ja...'
Melissa gaat verder. 'Nou, mijn moeder was dus arm. Ik had ook heel veel versleten kleren.' Ze aarzelt even. 'We hebben een maand in een opvangcentrum gewoond, en daar heeft mijn moeder een baan gezocht. Toen ze genoeg geld had om ook maar het allerkleinste huis te kopen, heeft ze dat gedaan. En natuurlijk ook het allerkleinste huis.' Melissa zucht. 'Het was echt ieniemienie. We aten iedere dag hetzelfde. Iedere dag was een routine, want ja, wat konden we anders?
Mijn vader is stinkend rijk dus hier heb ik dat probleem niet! Wacht, je mag wel ene deel van mijn kleren hebben! Hier!' Ze begint met uitzoeken, en geeft mijn drie outfits. 'Dank je wel!' O, echt superbedankt!' Ik moet nu gaan, anders worden mijn ouders ongerust. Doei!' Ik geef Melissa een knuffel, bedank haar nog eens voor alles, en loop naar huis....
'Mijn moeder was ook arm. O, wacht, want jullie zijn toch ook arm?'
'Ja...'
Melissa gaat verder. 'Nou, mijn moeder was dus arm. Ik had ook heel veel versleten kleren.' Ze aarzelt even. 'We hebben een maand in een opvangcentrum gewoond, en daar heeft mijn moeder een baan gezocht. Toen ze genoeg geld had om ook maar het allerkleinste huis te kopen, heeft ze dat gedaan. En natuurlijk ook het allerkleinste huis.' Melissa zucht. 'Het was echt ieniemienie. We aten iedere dag hetzelfde. Iedere dag was een routine, want ja, wat konden we anders?
Mijn vader is stinkend rijk dus hier heb ik dat probleem niet! Wacht, je mag wel ene deel van mijn kleren hebben! Hier!' Ze begint met uitzoeken, en geeft mijn drie outfits. 'Dank je wel!' O, echt superbedankt!' Ik moet nu gaan, anders worden mijn ouders ongerust. Doei!' Ik geef Melissa een knuffel, bedank haar nog eens voor alles, en loop naar huis....
Deel 7
Als ik thuis kom, zijn mijn ouders aan het proberen om normaal te doen. Ik ga naar de keuken en doe mijn huiswerk. Als ik klaar ben met mijn huiswerk, bel ik Melissa. 'Hallo met wie spreek ik?' antwoord een kille dames stem aan de andere kant van de lijn. O, shit! Dat is natuurlijk de stiefmoeder van Melissa! 'Uuhm, met Jessica, een vriendin van Melissa. Mag ik Melissa even spreken?' stotter ik. 'Nou, dat lijkt mij nu niet zo'n handig moment. Melissa is haar huiswerk aan het maken en ik vind niet dat het dan tijd is om te gaan giebelen. En je zit toch bij haar in de klas, dan zie je haar toch ook morgen op school? Nou, goedendag.' Ze hangt op. Verbijsterend staar ik naar de telefoon. Melissa heeft gelijk, die vrouw is echt erg! Alsof zij mag bepalen wat goed en slecht is voor Melissa! Nou ja, eigenlijk is het ook verdoening van je tijd om over dat soort mensen na te denken.
Als ik in bed lig, blijf ik nadenken over die stiefmoeder. In mijn situatie zou ik het me niet kunnen voorstellen. En hoe ze deed! Nou ja... Rond middernacht val ik pas in slaap...
Als ik in bed lig, blijf ik nadenken over die stiefmoeder. In mijn situatie zou ik het me niet kunnen voorstellen. En hoe ze deed! Nou ja... Rond middernacht val ik pas in slaap...
Deel 8
Als ik de volgende ochtend het schoolplein op kom lopen, komt Melissa meteen naar mij toe gerend. ‘Jes! Daar ben je eindelijk! Ik heb zo lang gewacht!’ Verbaast kijk ik haar aan. ‘Maar ik ben helemaal niet laat!’ Melissa lacht. ‘O, nee, zo bedoel ik het niet. Ik ben gewoon heel blij, want ik heb een oplossing voor je probleem!’ Nu moet ik ook lachen. ‘Ooo, nu snap ik het! Maar, vertel, wat is je oplossing?’ Melissa grijnst geheimzinnig. ‘Nou, gisteravond was ik best verdrietig, vanwege jouw verhaal. Mijn vader zag het, en vroeg wat er aan de hand was. Ik wilde het eerst niet zeggen, maar uiteindelijk heb ik het toch gezegd, want misschien had mijn vader wel een oplossing! En ja, hij had een oplossing!!’ Ik kijk haar met grote ogen aan. ‘Wat is het? Wat is het? Hat is tet? Ik bedoel, wat is het?’ vraag ik. ‘Nou, mijn vader vroeg aan mij of ik een echte vriendin voor jou was. Ik vind van wel, en ik heb het gevoel dat jij de eerste bent die ik écht kan vertrouwen!’ Ze glimlacht verlegen, en gaat verder. ‘Mijn vader is soms echt aardig hoor! Weet je waarom? Hij zei dat hij zoveel geld aan jullie wil geven als jullie nodig hebben, en hij zal al jullie rekeningen betalen enzo!’ Met open mond staar ik haar aan. ‘M-maar waarom? Waarom doet hij dit allemaal oor ons?’ Melissa glimlacht. ‘Hij zei omdat ik zei dat jij een echte vriendin voor mij was. Dat geloof ik ook wel, maar ik denk dat het ook deels zo is omdat hij iets goeds voor mij wil doen, omdat hij niet veel tijd voor mij heeft en hij weet ook dat ik mijn stiefmoeder niet al te aardig vind.’ Ik vlieg haar om de hals. ‘Echt super, super, super bedankt!’ mompel ik in haar sjaal. ‘Nou, mij hoef je niet te bedanken, je moet mijn vader bedanken!’
Aan het einde van de dag gaan we naar mijn huis. We stormen de keuken binnen, waar een man (waarom heeft niemand mij dit verteld?!) en mijn ouders zitten. Ik weet niet waar ik moet beginnen, dus is stoot Melissa aan en zeg dat ze haar ‘verhaal’ moet vertellen. Melissa vertelt het hele verhaal. Net als ik, gapen mijn ouders haar met open mond aan. ‘Wil je vader dat écht doen?!’ vraagt mijn moeder verbaasd. Ik grinnik. ‘Ja mam, anders zegt hij het toch niet?’ Een beetje beduusd zegt mijn moeder: ‘Ja, natuurlijk. Maar wat vind jij ervan?’ Ze kijkt mijn vader aan. ‘Tja, ik vind het heel fijn allemaal, maar ik wil wel eerst die man ontmoeten hoor!’ Hij kijkt Melissa aan. ‘Ahum’ horen we opeens. We kijken allemaal naar de persoon waar dit geluid vandaan komt. Het is de man die in de keuken zat. ‘O, meneer! Sorry, we waren u helemaal vergeten.’ zegt mijn vader. ‘Dat maakt niet uit, hoor. Ik drink even mijn koffie op, en dan ga ik, want van wat ik hoor is jullie probleem opgelost. Als dat niet zo is, wilt u dan even contact met mij op nemen?’ In een teug drink hij zijn koffiekop leeg. Hij vertrekt.
Deel 9
Als de man weg is, rennen we met zijn allen naar de auto. Mijn ouders gaan voorin en Melissa en ik proppen ons op het kleine achterbankje. Het is best ver rijden naar Melissa's huis, ten minste, zo lijkt het omdat ik al weet wat we bij haar gaan doen! Als we eindelijk bij Melissa's huis aankomen, lijd Melissa ons achterom en met ons achter haar aan stormt ze de keuken binnen. 'Pap! Waar...' Opeens ziet ze haar stiefmoeder aan de keukentafel zitten. Haar stiefmoeder maakt er gebruik van. 'Wat is er? Waarom schreeuw je zo? En wie zijn die mensen? Ga liever iets nuttigs doen zoals huiswerk, in plaats van al dit geschreeuw!' Melissa's stiefmoeder zegt het op een kwade manier, maar ze kijkt ons nieuwsgierig aan. 'War is papa?' vraagt Melissa. 'Waar is papa wat?' antwoord haar stiefmoeder. Melissa zucht en rolt met haar ogen. 'Waar is pap, mevrouw van Dijk?' zegt ze. 'Je vader is laat thuis vandaag. En nog eens, wie zijn die mensen?' Mijn vader loopt naar 'mevrouw van Dijk' toe en stelt zich voor. 'En dit is mijn vrouw en dit is mijn dochter, Jessica.' Ik glimlach verlegen naar haar. 'Hallo mevrouw,' zeg ik verlegen. Melissa komt naast me staan en fluistert me toe dat ik niet zo moet slijmen. 'Ik slijm helemaal niet,' fluister ik terug. 'Ik probeer alleen maar dat ze me een beetje aardig gaat vinden, zodat we niet door haar tegen gehouden worden.' Melissa grinnikt zachtjes. 'O, zo! Dat is wel slim, en handig! Maar ik denk dat ik het nu zo al heb verpest dat het niet meer goed komt tussen ons!'
Ondertussen zitten mijn ouders en mevrouw van Dijk in een gesprek. Mijn vader ziet dat wij ook zijn opgehouden met praten, dus hij zegt tegen mevrouw van Dijk dat we nu wel moeten gaan. We vertrekken, en eigenlijk ben ik daar wel blij mee, want ik heb geen zin om nog één seconde langer met mevrouw van Dijk opgescheept wil zitten. Ik heb met Melissa afgesproken dat als haar vader thuis is, dat ze dan meteen gaat bellen of een WhatsAppje gaat sturen.
Thuis zit ik de hele tijd te wachten tot Melissa belt....
Ondertussen zitten mijn ouders en mevrouw van Dijk in een gesprek. Mijn vader ziet dat wij ook zijn opgehouden met praten, dus hij zegt tegen mevrouw van Dijk dat we nu wel moeten gaan. We vertrekken, en eigenlijk ben ik daar wel blij mee, want ik heb geen zin om nog één seconde langer met mevrouw van Dijk opgescheept wil zitten. Ik heb met Melissa afgesproken dat als haar vader thuis is, dat ze dan meteen gaat bellen of een WhatsAppje gaat sturen.
Thuis zit ik de hele tijd te wachten tot Melissa belt....
Deel 10
De volgende ochtend word ik wakker. Ik ben gisteren avond in slaap gevallen, nadat Melissa een bericht had gestuurd dat haar vader pas om 1 uur thuis zou zijn, en dan zou het geen nut meer hebben om naar haar huis toe te gaan. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat er een berichtje van Melissa is. Ze heeft geschreven: 'Hey Jes! Zeg tegen je ouders of jullie zo snel mogelijk kunnen komen! We staan klaar om jullie te ontvangen! xxx M'. Ik voel me helemaal blij worden, en zo snel mogelijk ren ik naar beneden, waarbij ik bijna struikel. Ik vertel het goede nieuws aan mijn ouders. 'Nou, dan lijkt me dat we zo snel mogelijk gaan,' zegt mijn vader.
En inderdaad, als we bij Melissa's huis aankomen staan zij en haar vader voor ons klaar. 'Welkom, welkom,' zegt Melissa's vader. We geven elkaar een hand, en daarna gaan meneer Hof (Melissa's vader) en mijn ouders praten en Melissa en ik gaan naar haar kamer. We hebben namelijk geen zin om naar al dat gekwebbel te luisteren ;).
Na een tijdje roept mijn vader ons naar beneden. Ik vraag hoe het was. 'Meneer Hof is echt heel aardig! En het is ook aardig wat hij heeft gedaan/gaat doen.' Ik vind het echt heel fijn allemaal, maar ik heb nog één vraag. 'Meneer?' vraag ik. 'Waarom doet u dit eigenlijk voor ons?' Meneer Hof glimlacht. 'Tja. Ik zag dat Melissa mevrouw van Dijk écht niet aardig vond. Ik wilde iets voor haar doen, om haar op te vrolijken. Toen ze me vertelde over jullie situatie, dacht ik meteen: ja, dit ga ik voor haar doen. En zo te zien is ze daar ook heel blij mee, toch?' Melissa knuffelt haar vader. 'Ja, pap. Ik vind het echt heel fijn dat je dit voor Jessica en haar ouders wil doen!' Nu knuffel ik Melissa. 'Ja Melissa, en ik vind het heel fijn dat je mijn vriendin bent!'.
En inderdaad, als we bij Melissa's huis aankomen staan zij en haar vader voor ons klaar. 'Welkom, welkom,' zegt Melissa's vader. We geven elkaar een hand, en daarna gaan meneer Hof (Melissa's vader) en mijn ouders praten en Melissa en ik gaan naar haar kamer. We hebben namelijk geen zin om naar al dat gekwebbel te luisteren ;).
Na een tijdje roept mijn vader ons naar beneden. Ik vraag hoe het was. 'Meneer Hof is echt heel aardig! En het is ook aardig wat hij heeft gedaan/gaat doen.' Ik vind het echt heel fijn allemaal, maar ik heb nog één vraag. 'Meneer?' vraag ik. 'Waarom doet u dit eigenlijk voor ons?' Meneer Hof glimlacht. 'Tja. Ik zag dat Melissa mevrouw van Dijk écht niet aardig vond. Ik wilde iets voor haar doen, om haar op te vrolijken. Toen ze me vertelde over jullie situatie, dacht ik meteen: ja, dit ga ik voor haar doen. En zo te zien is ze daar ook heel blij mee, toch?' Melissa knuffelt haar vader. 'Ja, pap. Ik vind het echt heel fijn dat je dit voor Jessica en haar ouders wil doen!' Nu knuffel ik Melissa. 'Ja Melissa, en ik vind het heel fijn dat je mijn vriendin bent!'.
Epiloog
- Twee maanden later -
Ondertussen hebben we een nieuw, groter huis. Ik heb ook nieuwe kleren gekregen, dat was heel leuk want ik ben samen met Melissa wezen shoppen! Dat was echt gezellig.
Wat ook heel fijn was, is dat ik niet meer gepest word. Ik vind het best wel raar, alleen maar omdat ik nieuwe kleren heb, wordt ik gerespecteerd. Dat snap ik echt helemaal niet. Nou ja, het is toch best wel fijn dat ik niet meer gepest word, maar ik heb Melissa nu. We zijn echt hele goeie vriendinnen!
Ondertussen hebben we een nieuw, groter huis. Ik heb ook nieuwe kleren gekregen, dat was heel leuk want ik ben samen met Melissa wezen shoppen! Dat was echt gezellig.
Wat ook heel fijn was, is dat ik niet meer gepest word. Ik vind het best wel raar, alleen maar omdat ik nieuwe kleren heb, wordt ik gerespecteerd. Dat snap ik echt helemaal niet. Nou ja, het is toch best wel fijn dat ik niet meer gepest word, maar ik heb Melissa nu. We zijn echt hele goeie vriendinnen!